Een onbevreesde, stoutmoedige liefhebber!
Burgwal buurtvrouw Rixta Rommel is zaterdag 9 mei op 86-jarige leeftijd overleden in het verzorgingscentrum de Rijp in Bloemendaal. Op 14 mei namen familie en vrienden vanwege de corona maatregelen in besloten kring afscheid van deze stoutmoedige levensgenieter. Omdat zij als voormalige buurtgenoot kleur in veel levens van buurtgenoten bracht, een In Memoriam als eerbetoon.
Rixta woonde jarenlang aan het Korte Spaarne op nummer 13, waar zij als beëdigd Tuin- en landschapsarchitecte beneden haar tekenkamer had en bevlogen te werk ging en royaal was in het delen van haar kennis. In 2009 won zij daar nog een prijs voor, met een ontwerp voor een openbaar stadsmoestuin voor onze eigen Spiegeltuin. De Spiegeltuin was een initiatief van bewoners van de Spiegelstraat, van een eenvoudige binnenplaats werd een prachtige stadsmoestuin gemaakt.
Rixta leefde alleen, maar werd altijd omringd door veel mensen, kende vriendschappen vanaf haar kleutertijd. Samen met haar tweelingzus Veerle hadden zij een fijne jeugd bij flamboyante ouders die veel aandacht hadden voor natuur, kunst en muziek. Zowel Rixta als Veerle vertrokken, avontuurlijk als ze waren de wereld in. Om haar eigen woorden aan te halen, ging zij “…Haringkaken op IJsland, liften door Scandinavië, Hofmeesteres bij ‘stoomvaartmij. Nederland’. Zonder de taal machtig te zijn trok zij naar Denemarken schreef zij zich in bij de academie van Bouwkunst te Kopenhagen en volgde twee jaar colleges bij Prof. Sørensen. Via omwegen haalde ze in Nederland haar architectentitel, maakte naam in haar vak en ontwierp ze talloze particuliere tuinen en groen in de openbare ruimten, zoals recreatieproject ‘Het Geestmer-Ambacht’. Haar laatste particuliere tuin ontwierp ze samen met buurtbewoner Ton Vissers, inmiddels ook een bekend tuinontwerper, het is een mooie tuin geworden en op de site van Tonstuinen zijn daar foto’s van te zien.
Rixta’s gezondheid liet de laatste jaren te wensen over, dit zorgde voor allerlei problemen en verhuizing volgde; naar De Rijp in Bloemendaal. Zij heeft het daar goed naar haar zin gehad en beleefde ook daar avonturen, al was het soms op de vierkante meter met de medebewoners, de verzorgsters of haar boezemvriendin poes Daisy, die zij van Marcos van het restaurantje Jeruzalem had gekregen. Maar ook wat wereldser avonturen als onverhoopt doorzakken met illusionist Hans Klok bij Het Hemeltje die zij op de terugweg van een bezoek aan AH tegenkwam, ging uit met vrienden en familie, pakte elk moment van vertier aan. Langzaam werd haar leven ‘kleiner’ maar ook intenser. Ze genoot van de oude beukenboom waar ze vanaf haar kamer in De Rijp op uitkeek en bleef ook altijd naar de lindenbomen aan de Burgwal vragen, staan ze alweer in bloei? Hangt de geur er alweer? Gonzen de bijen en de hommels er weer omheen?
Rixta horen praten over een bloem, was haar horen praten over het leven. Kijken hoe verse tulpen van het land “recht in het gelid” in de vaas stonden, hoe ze door bleven groeien, kromden, hoe ze hun tulpenkopjes, langzaam en niet allemaal tegelijk op de tafel vleiden en daar ongegeneerd bleven liggen, hoe de kleur van de blaadjes onschuld verloren en loslieten en zo de stampertjes tot weduwnaars maakten. Dan was het tulpenleven in haar vaas voorbij, eerder niet.
Precies zo heeft Rixta geleefd tot het laatst, nooit geklaagd, plannen makend, benieuwd naar dat wat kwam en toen duidelijk werd dat haar kleuren wegtrokken, liet ze het leven los zoals ze het had vastgehouden, vol liefde en vertrouwen is ze gegaan.
Met haar afscheid is er een gat geslagen in de harten van hen die zij achterliet, maar onmetelijk welkom te zijn geweest in dat bijzondere leven van haar is en blijft iets om te koesteren!
Beste lezer,
Mocht je Rixta hebben gekend, weet dat ze ook met jou graag had willen klinken op het leven met een hartelijk Saluut! Ik ga!
Manon van ‘t Hof